Depolimeryzacja odpadów

Pytanie: Stoję przed zadaniem lokalizacji instalacji przeznaczonej do procesu depolimeryzacji pewnego typu odpadu. Zamierzam uczynić to na terenie należącym do firmy, która posiada już zezwolenie na zbieranie odpadu. Czy mogę skorzystać z tego zezwolenia współpracując z tą firmą na użytek własnego przedsięwzięcia? Czy firma posiadająca już decyzję zezwalającą na zbieranie odpadów ma uproszczoną procedurę związaną z uzyskaniem decyzji zezwalającej na przetwarzanie? Czy, zważywszy na procedurę nie ma to sensu i należy starać się o własne zezwolenie na zbieranie i przetwarzanie odpadu u starosty? [K.K]

Odpowiedź: Depolimeryzacja odpadów to proces przetwarzania odpadów, a więc na prowadzenie tego procesu musi Pan posiadać zezwolenie na przetwarzanie odpadów.

Zezwolenia na zbieranie odpadów nie musi Pan posiadać, chyba że nie wszystkie odpady przyjęte na teren zakładu będą przetwarzane na jego terenie, lecz przekazywane do innego miejsca do przetwarzania, gdyż wg definicji art. 3 ust. 1 pkt 34 UO2:

Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
34) zbieraniu odpadów – rozumie się przez to gromadzenie odpadów przed ich transportem do miejsc przetwarzania (…)

Zezwolenia te są wydawane w drodze decyzji dla konkretnego podmiotu – osoby fizycznej albo osoby prawnej (art. 42 UO2). Nie można więc korzystać z czyjegoś zezwolenia.

Ważne, aby mieć tytuł prawny do terenu (niekoniecznie musi być to tytuł własności), na którym będą magazynowane odpady (art. 25 ust. 2 UO2).

Do wniosku o wydanie zezwolenia za przetwarzanie odpadów trzeba dołączyć decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach (DOŚU), jeżeli jest wymagana (art. 42 ust. 4 UO2).

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach moim zdaniem będzie w tym przypadku wymagana (art. 72 ust. 1 pkt 21 UOOŚ) na podstawie dołączonego do wniosku o wydanie DOŚU:

– raportu o oddziaływaniu na środowisko (ROŚ), jeżeli proces depolimeryzacji odpadów to proces z zastosowaniem procesu termicznego, w tym krakingu odpadów – czyli przedsięwzięcie kwalifikowane wg § 2 ust. 1 pkt 46 rozporządzenia [3]; wówczas organem właściwym do wydania zezwolenia na przetwarzanie odpadów będzie marszałek województwa; lub

– karty informacyjnej przedsięwzięcia (KIP) – w innych przypadkach – czyli przedsięwzięcie kwalifikowane wg § 3 ust. 1 pkt 80 rozporządzenia [3]; wówczas organem właściwym do wydania zezwolenia na przetwarzanie odpadów będzie starosta.

Jeżeli jednak oprócz zezwolenia na przetwarzanie odpadów wniosek będzie dotyczył też zezwolenia na zbieranie odpadów w tym samym miejscu, to organem właściwym będzie marszałek województwa również w drugim przypadku (przy KIP), ze względu na bublowaty przepis art. 41 ust. 6 UO2.

Uwaga. Tę samą DOŚU dołącza się do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli jest wymagana.

Uwaga. Jeżeli depolimeryzacja dotyczy odpadów z tworzyw sztucznych, w wyniku czego powstaje tzw. szeroka frakcja paliwowa KTS-F, to trzeba mieć na uwadze, że takie przetwarzanie nie może być uwzględnione w rozliczeniu wymaganego poziomu recyklingu przez wprowadzających produkty w takich opakowaniach, gdyż wg art. 21 ust. 3 UGOPAK:

3. Do osiągniętego poziomu recyklingu odpadów opakowaniowych z tworzywa sztucznego zalicza się wyłącznie recykling, w wyniku którego otrzymuje się produkt wykonany z tworzywa sztucznego.

Podstawa prawna

[1] Ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (UO2) – Dz. U. z 2013 r. poz. 21, ze zm.
[2] Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (UOOŚ) – Dz. U. z 2013 r. poz. 1235, ze zm.
[3] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko – Dz. U. Nr 213/2010 r., poz. 1397, ze zm.
[4] Ustawa z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (UGOPAK) – Dz. U. z 2013 r. poz. 888